درمان بیماری های خودایمنی Autoimmune Diseases

دکتر امیررضا برومند:

بیماری های مغز و اعصاب نشان دهنده اختلال عملکرد سیستم ایمنی هستند

دکتر امیررضا برومند، متخصص مغز و اعصاب در خصوص بیماری های خود ایمنی گفت: بیماری های خود ایمنی، بیماری های شایعی هستند که مربوط به پاسخ سلول های ایمنی به سلولها و بافت های میزبان می باشند. این بیماری ها نشان دهنده اختلال عملکرد سیستم ایمنی هستند. در این بیماران آنتی بادی ها، سیستم مکمل و یا سلول های ایمنی بدن میزبان، به سلول های سالم حمله می کنند و منجر به ناتوانی یا از بین رفتن بافت ها و ارگان های سالم بدن می شوند.

وی افزود: بیماری های خود ایمنی می توانند دستگاه های مختلف بدن نظیر دستگاه غدد درون ریز، بافت های همبند، دستگاه گوارش، کلیه ها، پوست و قلب را تحت تأثیر قرار دهند. همچنین می‌توانند اندام‌ها و بافت‌هایی از جمله گلبول‌های سرخ خون، عروق خونی، غده تیروئید، لوزالمعده، عضلات، مفاصل و پوست را درگیر کنند. این بیماری ها به دو دسته بیماری های سیستمیک و بیماری هایی با درگیری ارگان خاص تقسیم می شوند.
متخصص مغز و اعصاب و نورولوژیست گفت: از جمله بیماری‌های خودایمنی شناخته‌تر می‌توان به لوپوس، آرتریت روماتوئید و اسکلروز متعدد (ام‌اس) اشاره کرد. اغلب این بیماری‌ها مزمن هستند، اما بسته به نوع عارضه ممکن است قابل کنترل باشند. تاکنون ۸۰ نوع از بیماری‌های خود ایمن شناسایی شده‌است که طیف وسیعی از بافت‌ها و سلول‌های بدن را در بر می‌گیرد.

وی افزود: از انواع بیماری های خود ایمنی می توان به ام اس (MS)، بیماری سلیاک، دیابت نوع 1، روماتیسم مفصلی، التهاب روده، التهاب عروق، لوپوس منتشر، کم خونی مزمن، بیماری آدیسون، سندرم شوگِرن، تیروئیدیت هاشیموتو و گِرِیوْز اشاره نمود.

دکتر امیررضا برومند گفت: در حال حاضر، درمانی رایج که برای بیماری های خودایمنی وجود دارد، استفاده از داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی مانند کورتیکواستروئیدها، سیکلوفسفامید، آزاتیوپرین و متوترکسات است.

وی در پایان افزود: با اینکه در مراحل اولیه درمان مصرف این داروها نتیجه خوبی برای بیماران دارد؛ اما با گذشت زمان بیماران مقاومت داروئی پیدا میکنند و عوارض جانبی و مسمومیت با افزایش دوز مصرف نیز بروز پیدا می کند. بنابراین سلول درمانی می تواند امیدی نو برای این بیماران به ارمغان بیاورد.